Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624.exprobrationem eduxerit: Belgae quoque eadem virtute stimulati O Fortun O Fortun/ Stiessmutter aller freuden/ Anfeinderin der lust/ erweckerin der noth/ Du todtes leben/ ja du lebendiger Todt/ Durch welcher grimm sich muß manch trewes Hertze scheiden/ Soll deine grausamkeit denn auch mein umges leben/ (Deß allen vngeacht/ daß mir Natura mehr Als ich auch würdig bin/ geschencket Gunst vnd Ehr) In trübniß vnd gefahr so trauwrig lassen schweben? Du scheutzliche Chimer/ sih wazu du mich bringest/ Da ich von Kindheit an mit vnverwandten sinn/ Standhafft vnd vnverzagt allzeit gewesen bin/ Jetz bitter Zehren mich auch zuvergiessen dringest. Ey biß mit dem zufried: ey/ laß dir doch genügen/ Daß deiner stralen brunst an meines alters blum/ Die frischen bletter gantz verdörret: diesen ruhm Laß
exprobrationem eduxerit: Belgæ quoque eâdem virtute ſtimulati O Fortun O Fortun/ Stieſſmutter aller freuden/ Anfeinderin der luſt/ erweckerin der noth/ Du todtes leben/ ja du lebendiger Todt/ Durch welcher grim̃ ſich muß manch trewes Hertze ſcheiden/ Soll deine grauſamkeit denn auch mein umges leben/ (Deß allen vngeacht/ daß mir Natura mehr Als ich auch wuͤrdig bin/ geſchencket Gunſt vnd Ehr) In truͤbniß vnd gefahr ſo trauwrig laſſen ſchweben? Du ſcheutzliche Chimer/ ſih wazu du mich bringeſt/ Da ich von Kindheit an mit vnverwandten ſiñ/ Standhafft vnd vnverzagt allzeit geweſen bin/ Jetz bitter Zehren mich auch zuvergieſſen dringeſt. Ey biß mit dem zufried: ey/ laß dir doch genuͤgen/ Daß deiner ſtralen brunſt an meines alters blum/ Die friſchen bletter gantz verdoͤrret: dieſen ruhm Laß
<TEI> <text> <body> <div n="1"> <p> <pb facs="#f0132" n="112"/> <hi rendition="#aq">exprobrationem eduxerit: Belgæ quoque eâdem virtute ſtimulati<lb/> id ipſum tentaverint. Nec infeliciter ſanè. Extant enim præter cæ-<lb/> tera, Danielis Heinſij, hominis ad miraculum uſque eruditi, Poe-<lb/> mata vernacula, quibus ille Latinorum ſuorum carminum elegan-<lb/> tiam non æquavit modò, ſed quadamtenus illa & ſe ipſum ferè exu-<lb/> peravit. Nos apertis oculis bonâ fide dormimus: cùm tamen non<lb/> pari modò ſucceſſu, ſed ijſdem quoque numeris, gravitate non diſſi-<lb/> mili, quibus reliquæ illæ gentes, carmina noſtra inſtruere poſſe-<lb/> mus. Memini Illuſtri ac Nobiliſſimo viro, Dn. Tobiæ Sculteto à<lb/> Schvvanenſehe ac Bregoſchitz, Conſiliario Imperatoris ac Commiſ-<lb/> ſario; &c. Dn. ac Mœcenati meoæternùm venerando, Germanicos</hi><lb/> <note place="left"> <hi rendition="#aq"> <hi rendition="#i">In natalem<lb/> Hieronymi<lb/> Caſpari, fili-<lb/> oli ejus a-<lb/> mabilißimi,<lb/> & paterna<lb/> virtutis of<lb/> figiei ex-<lb/> preßißima.</hi> </hi> </note> <hi rendition="#aq">quoſdam meos † Gallico more effictos, verſiculos non ita pridem<lb/> fuiſſe oblatos. Ibi Heros Literatiſſimus conatum meum non im-<lb/> probare non ſolùm, ſed & nutu humaniſſimo ſolari cœpit ac cor-<lb/> roborare. Ego ubi ingenio non fuit locus, ut cum Fabio loquar,<lb/> curæ teſtimonium promeruiſſe contentus, niſi ſucceſſu, laudabili<lb/> tamen induſtriâ, non degenerem patriæincolam præſtare me volui.<lb/> Juvit diligentiam natura, & facilitas provocavit audaciam. Primum<lb/> itaque illud verſuum genus tentavi, quod Alexandrinum (ab autore<lb/> Italo, ut ferunt, ejus nominis) Gallis dicitur, & loco Hexametro-<lb/> rum Latinorum ab ijs habetur. Cujus exemplum apponere non<lb/> ſum veritus.</hi> </p><lb/> <lg type="poem"> <l><hi rendition="#in">O</hi> Fortun O Fortun/ Stieſſmutter aller freuden/</l><lb/> <l>Anfeinderin der luſt/ erweckerin der noth/</l><lb/> <l>Du todtes leben/ ja du lebendiger Todt/</l><lb/> <l>Durch welcher grim̃ ſich muß manch trewes Hertze ſcheiden/</l><lb/> <l>Soll deine grauſamkeit denn auch mein umges leben/</l><lb/> <l>(Deß allen vngeacht/ daß mir Natura mehr</l><lb/> <l>Als ich auch wuͤrdig bin/ geſchencket Gunſt vnd Ehr)</l><lb/> <l>In truͤbniß vnd gefahr ſo trauwrig laſſen ſchweben?</l><lb/> <l>Du ſcheutzliche Chimer/ ſih wazu du mich bringeſt/</l><lb/> <l>Da ich von Kindheit an mit vnverwandten ſiñ/</l><lb/> <l>Standhafft vnd vnverzagt allzeit geweſen bin/</l><lb/> <l>Jetz bitter Zehren mich auch zuvergieſſen dringeſt.</l><lb/> <l>Ey biß mit dem zufried: ey/ laß dir doch genuͤgen/</l><lb/> <l>Daß deiner ſtralen brunſt an meines alters blum/</l><lb/> <l>Die friſchen bletter gantz verdoͤrret: dieſen ruhm</l><lb/> <fw place="bottom" type="catch">Laß</fw><lb/> </lg> </div> </body> </text> </TEI> [112/0132]
exprobrationem eduxerit: Belgæ quoque eâdem virtute ſtimulati
id ipſum tentaverint. Nec infeliciter ſanè. Extant enim præter cæ-
tera, Danielis Heinſij, hominis ad miraculum uſque eruditi, Poe-
mata vernacula, quibus ille Latinorum ſuorum carminum elegan-
tiam non æquavit modò, ſed quadamtenus illa & ſe ipſum ferè exu-
peravit. Nos apertis oculis bonâ fide dormimus: cùm tamen non
pari modò ſucceſſu, ſed ijſdem quoque numeris, gravitate non diſſi-
mili, quibus reliquæ illæ gentes, carmina noſtra inſtruere poſſe-
mus. Memini Illuſtri ac Nobiliſſimo viro, Dn. Tobiæ Sculteto à
Schvvanenſehe ac Bregoſchitz, Conſiliario Imperatoris ac Commiſ-
ſario; &c. Dn. ac Mœcenati meoæternùm venerando, Germanicos
quoſdam meos † Gallico more effictos, verſiculos non ita pridem
fuiſſe oblatos. Ibi Heros Literatiſſimus conatum meum non im-
probare non ſolùm, ſed & nutu humaniſſimo ſolari cœpit ac cor-
roborare. Ego ubi ingenio non fuit locus, ut cum Fabio loquar,
curæ teſtimonium promeruiſſe contentus, niſi ſucceſſu, laudabili
tamen induſtriâ, non degenerem patriæincolam præſtare me volui.
Juvit diligentiam natura, & facilitas provocavit audaciam. Primum
itaque illud verſuum genus tentavi, quod Alexandrinum (ab autore
Italo, ut ferunt, ejus nominis) Gallis dicitur, & loco Hexametro-
rum Latinorum ab ijs habetur. Cujus exemplum apponere non
ſum veritus.
In natalem
Hieronymi
Caſpari, fili-
oli ejus a-
mabilißimi,
& paterna
virtutis of
figiei ex-
preßißima.
O Fortun O Fortun/ Stieſſmutter aller freuden/
Anfeinderin der luſt/ erweckerin der noth/
Du todtes leben/ ja du lebendiger Todt/
Durch welcher grim̃ ſich muß manch trewes Hertze ſcheiden/
Soll deine grauſamkeit denn auch mein umges leben/
(Deß allen vngeacht/ daß mir Natura mehr
Als ich auch wuͤrdig bin/ geſchencket Gunſt vnd Ehr)
In truͤbniß vnd gefahr ſo trauwrig laſſen ſchweben?
Du ſcheutzliche Chimer/ ſih wazu du mich bringeſt/
Da ich von Kindheit an mit vnverwandten ſiñ/
Standhafft vnd vnverzagt allzeit geweſen bin/
Jetz bitter Zehren mich auch zuvergieſſen dringeſt.
Ey biß mit dem zufried: ey/ laß dir doch genuͤgen/
Daß deiner ſtralen brunſt an meines alters blum/
Die friſchen bletter gantz verdoͤrret: dieſen ruhm
Laß
Suche im WerkInformationen zum Werk
Download dieses Werks
XML (TEI P5) ·
HTML ·
Text Metadaten zum WerkTEI-Header · CMDI · Dublin Core Ansichten dieser Seite
Voyant Tools
|
URL zu diesem Werk: | https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624 |
URL zu dieser Seite: | https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/132 |
Zitationshilfe: | Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624, S. 112. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/132>, abgerufen am 18.06.2024. |