rum etiam scripta multo divinissima, ab interpretibus addiscere ma- lumus, quam ipsis. Qui nutricibus mihi non absimiles plane viden- tur. Illae nam que cibis quos praemandunt, florem plerunque edu- cunt, ac animam: infantes autem innocentissimos sputo livente pa- scunt, ac spiritus olentis putredine. Idem nobis accidit; & meri- to: qui ne paratas quidem artes audemus cognoscere. Nec felicius sane Latinitatis fatum. Jam quilibet nostrum singularem loquen- di ideam aut proponit sibi ipse, aut fingit. Vtut loquamur, dum- modo non sileamus, perinde est. Salustius antiquum nomen au- dit, & Criticis, curiosissimis mortalium, relinquendus. Cicero, praeclarus ille quidem Orator, sed qui perpetuo hoc laborat vitio, quod intelligi non erubescat. Quae calamitas ac invidia Ovidium etiam, Poetarum omnium longe ingeniosissimum, deprehendit. Petronius vero, Tacitus, Curti, Symmachus, ac reliquus ille prisco- rum ordo, Lunae regna sunt, in quae, praeter Endymionem, quem altera demum luce redijsse perhibent, nemo hactenus vivorum, ni- si somniando, pervenit. Haeccensura universae classicorum cohorti intentatur. Novorum interea quorundam, & terrae filiorum inusi- tatam ac portentosam dicendi rationem, miro judiciorum applau- su, colimus & amplectimur. Sic elegantissimam illam Venerem Romanam & fraudamus decore nativo, & spurio fuco corrumpi- mus. Prostituimus denique eam nobis ipsi ac defloramus. Pauci sunt, qui suavissimae & simulacris omnibus emendatiori deae mise- ricordiam, pauciores qui auxilium commodant & operam. Ita sensim ac *esukho podi Latina illa puritas ad fatalem metam tendit;* pedeten- tim. * Sed diespe- sieri sapien- tißimi sunt testes. quam brevi elapsam priusquam elabi sontiemus.
Nos (quanquam Germanum ac liberale pectus horret hoc no- men) mendacio deprehendi & puniri rubore libenter vellemus. Neque laetior aliarum quoque linguarum catastrophe: de quibus sermonem facere & imperitia nostra vetat, & instituti ratio. Ger- manorum tamen sermo linguas posterorum, ut fides & candor ani- mos, hucusque indivulsus & incorruptus semper est comitatus. Quotusquisque vero nostrum invenitur, qui aut vindicare eum, aut excolere audeat' Pauci, quod pace vestra liceat, amamus Bonam Mentem, & furere libet cum insanientibus: nec quisquam prodit, qui malo gliscenti & publico delirio occurrat. Exteras regiones
peri-
P 2
rum etiam ſcripta multò diviniſſima, ab interpretibus addiſcere ma- lumus, quàm ipſis. Qui nutricibus mihi non abſimiles planè viden- tur. Illæ nam que cibis quos præmandunt, florem plerunque edu- cunt, ac animam: infantes autem innocentiſſimos ſputo livente pa- ſcunt, ac ſpiritus olentis putredine. Idem nobis accidit; & meri- tò: qui ne paratas quidem artes audemus cognoſcere. Nec felicius ſanè Latinitatis fatum. Jam quilibet noſtrum ſingularem loquen- di ideam aut proponit ſibi ipſe, aut fingit. Vtut loquamur, dum- modò non ſileamus, perinde eſt. Saluſtius antiquum nomen au- dit, & Criticis, curioſiſſimis mortalium, relinquendus. Cicero, præclarus ille quidem Orator, ſed qui perpetuo hoc laborat vitio, quod intelligi non erubeſcat. Quæ calamitas ac invidia Ovidium etiam, Poëtarum omnium longè ingenioſiſſimum, deprehendit. Petronius verò, Tacitus, Curtiꝰ, Symmachus, ac reliquus ille priſco- rum ordo, Lunæ regna ſunt, in quæ, præter Endymionem, quem alterâ demum luce redijſſe perhibent, nemo hactenus vivorum, ni- ſi ſomniando, pervenit. Hæccenſura univerſæ claſſicorum cohorti intentatur. Novorum intereà quorundam, & terræ filiorum inuſi- tatam ac portentoſam dicendi rationem, miro judiciorum applau- ſu, colimus & amplectimur. Sic elegantiſſimam illam Venerem Romanam & fraudamus decore nativo, & ſpurio fuco corrumpi- mus. Proſtituimus denique eam nobis ipſi ac defloramus. Pauci ſunt, qui ſuaviſſimæ & ſimulacris omnibus emendatiori deæ miſe- ricordiam, pauciores qui auxilium commodant & operam. Ita ſenſim ac *ἡσύχῳ ποδὶ Latina illa puritas ad fatalem metam tendit;* pedeten- tim. * Sed diespe- ſieri ſapien- tißimi ſunt teſtes. quam brevi elapſam priuſquam elabi ſontiemus.
Nos (quanquam Germanum ac liberale pectus horret hoc no- men) mendacio deprehendi & puniri rubore libenter vellemus. Neque lætior aliarum quoque linguarum cataſtrophe: de quibus ſermonem facere & imperitia noſtra vetat, & inſtituti ratio. Ger- manorum tamen ſermo linguas poſterorum, ut fides & candor ani- mos, hucuſque indivulſus & incorruptus ſemper eſt comitatus. Quotuſquiſque verò noſtrum invenitur, qui aut vindicare eum, aut excolere audeat’ Pauci, quod pace veſtrâ liceat, amamus Bonam Mentem, & furere libet cum inſanientibus: nec quiſquam prodit, qui malo gliſcenti & publico delirio occurrat. Exteras regiones
peri-
P 2
<TEI><text><body><divn="1"><p><pbfacs="#f0127"n="107"/><hirendition="#aq">rum etiam ſcripta multò diviniſſima, ab interpretibus addiſcere ma-<lb/>
lumus, quàm ipſis. Qui nutricibus mihi non abſimiles planè viden-<lb/>
tur. Illæ nam que cibis quos præmandunt, florem plerunque edu-<lb/>
cunt, ac animam: infantes autem innocentiſſimos ſputo livente pa-<lb/>ſcunt, ac ſpiritus olentis putredine. Idem nobis accidit; & meri-<lb/>
tò: qui ne paratas quidem artes audemus cognoſcere. Nec felicius<lb/>ſanè Latinitatis fatum. Jam quilibet noſtrum ſingularem loquen-<lb/>
di ideam aut proponit ſibi ipſe, aut fingit. Vtut loquamur, dum-<lb/>
modò non ſileamus, perinde eſt. Saluſtius antiquum nomen au-<lb/>
dit, & Criticis, curioſiſſimis mortalium, relinquendus. Cicero,<lb/>
præclarus ille quidem Orator, ſed qui perpetuo hoc laborat vitio,<lb/>
quod intelligi non erubeſcat. Quæ calamitas ac invidia Ovidium<lb/>
etiam, Poëtarum omnium longè ingenioſiſſimum, deprehendit.<lb/>
Petronius verò, Tacitus, Curti<hirendition="#sup">ꝰ</hi>, Symmachus, ac reliquus ille priſco-<lb/>
rum ordo, Lunæ regna ſunt, in quæ, præter Endymionem, quem<lb/>
alterâ demum luce redijſſe perhibent, nemo hactenus vivorum, ni-<lb/>ſi ſomniando, pervenit. Hæccenſura univerſæ claſſicorum cohorti<lb/>
intentatur. Novorum intereà quorundam, & terræ filiorum inuſi-<lb/>
tatam ac portentoſam dicendi rationem, miro judiciorum applau-<lb/>ſu, colimus & amplectimur. Sic elegantiſſimam illam Venerem<lb/>
Romanam & fraudamus decore nativo, &ſpurio fuco corrumpi-<lb/>
mus. Proſtituimus denique eam nobis ipſi ac defloramus. Pauci<lb/>ſunt, qui ſuaviſſimæ &ſimulacris omnibus emendatiori deæ miſe-<lb/>
ricordiam, pauciores qui auxilium commodant & operam. Ita<lb/>ſenſim ac</hi> *ἡσύχῳποδὶ<hirendition="#aq">Latina illa puritas ad fatalem metam tendit;</hi><noteplace="right">* <hirendition="#aq"><hirendition="#i">pedeten-<lb/>
tim.<lb/>
* Sed diespe-<lb/>ſieri ſapien-<lb/>
tißimi ſunt<lb/>
teſtes.</hi></hi></note><lb/><hirendition="#aq">quam brevi elapſam priuſquam elabi ſontiemus.</hi></p><lb/><p><hirendition="#c">* ἁμέραι<gapunit="chars"quantity="1"/>᾽ἐϖίλοιϖοι<lb/>μάρτυρεςσοφώτατοι.</hi></p><lb/><p><hirendition="#aq">Nos (quanquam Germanum ac liberale pectus horret hoc no-<lb/>
men) mendacio deprehendi & puniri rubore libenter vellemus.<lb/>
Neque lætior aliarum quoque linguarum cataſtrophe: de quibus<lb/>ſermonem facere & imperitia noſtra vetat, & inſtituti ratio. Ger-<lb/>
manorum tamen ſermo linguas poſterorum, ut fides & candor ani-<lb/>
mos, hucuſque indivulſus & incorruptus ſemper eſt comitatus.<lb/>
Quotuſquiſque verò noſtrum invenitur, qui aut vindicare eum, aut<lb/>
excolere audeat’ Pauci, quod pace veſtrâ liceat, amamus Bonam<lb/>
Mentem, & furere libet cum inſanientibus: nec quiſquam prodit,<lb/>
qui malo gliſcenti & publico delirio occurrat. Exteras regiones</hi><lb/><fwplace="bottom"type="sig"><hirendition="#aq">P</hi> 2</fw><fwplace="bottom"type="catch"><hirendition="#aq">peri-</hi></fw><lb/></p></div></body></text></TEI>
[107/0127]
rum etiam ſcripta multò diviniſſima, ab interpretibus addiſcere ma-
lumus, quàm ipſis. Qui nutricibus mihi non abſimiles planè viden-
tur. Illæ nam que cibis quos præmandunt, florem plerunque edu-
cunt, ac animam: infantes autem innocentiſſimos ſputo livente pa-
ſcunt, ac ſpiritus olentis putredine. Idem nobis accidit; & meri-
tò: qui ne paratas quidem artes audemus cognoſcere. Nec felicius
ſanè Latinitatis fatum. Jam quilibet noſtrum ſingularem loquen-
di ideam aut proponit ſibi ipſe, aut fingit. Vtut loquamur, dum-
modò non ſileamus, perinde eſt. Saluſtius antiquum nomen au-
dit, & Criticis, curioſiſſimis mortalium, relinquendus. Cicero,
præclarus ille quidem Orator, ſed qui perpetuo hoc laborat vitio,
quod intelligi non erubeſcat. Quæ calamitas ac invidia Ovidium
etiam, Poëtarum omnium longè ingenioſiſſimum, deprehendit.
Petronius verò, Tacitus, Curtiꝰ, Symmachus, ac reliquus ille priſco-
rum ordo, Lunæ regna ſunt, in quæ, præter Endymionem, quem
alterâ demum luce redijſſe perhibent, nemo hactenus vivorum, ni-
ſi ſomniando, pervenit. Hæccenſura univerſæ claſſicorum cohorti
intentatur. Novorum intereà quorundam, & terræ filiorum inuſi-
tatam ac portentoſam dicendi rationem, miro judiciorum applau-
ſu, colimus & amplectimur. Sic elegantiſſimam illam Venerem
Romanam & fraudamus decore nativo, & ſpurio fuco corrumpi-
mus. Proſtituimus denique eam nobis ipſi ac defloramus. Pauci
ſunt, qui ſuaviſſimæ & ſimulacris omnibus emendatiori deæ miſe-
ricordiam, pauciores qui auxilium commodant & operam. Ita
ſenſim ac *ἡσύχῳ ποδὶ Latina illa puritas ad fatalem metam tendit;
quam brevi elapſam priuſquam elabi ſontiemus.
* pedeten-
tim.
* Sed diespe-
ſieri ſapien-
tißimi ſunt
teſtes.
* ἁμέραι _᾽ ἐϖίλοιϖοι
μάρτυρες σοφώτατοι.
Nos (quanquam Germanum ac liberale pectus horret hoc no-
men) mendacio deprehendi & puniri rubore libenter vellemus.
Neque lætior aliarum quoque linguarum cataſtrophe: de quibus
ſermonem facere & imperitia noſtra vetat, & inſtituti ratio. Ger-
manorum tamen ſermo linguas poſterorum, ut fides & candor ani-
mos, hucuſque indivulſus & incorruptus ſemper eſt comitatus.
Quotuſquiſque verò noſtrum invenitur, qui aut vindicare eum, aut
excolere audeat’ Pauci, quod pace veſtrâ liceat, amamus Bonam
Mentem, & furere libet cum inſanientibus: nec quiſquam prodit,
qui malo gliſcenti & publico delirio occurrat. Exteras regiones
peri-
P 2
Informationen zur CAB-Ansicht
Diese Ansicht bietet Ihnen die Darstellung des Textes in normalisierter Orthographie.
Diese Textvariante wird vollautomatisch erstellt und kann aufgrund dessen auch Fehler enthalten.
Alle veränderten Wortformen sind grau hinterlegt. Als fremdsprachliches Material erkannte
Textteile sind ausgegraut dargestellt.
Opitz, Martin: Teutsche Pöemata und: Aristarchvs Wieder die verachtung Teutscher Sprach. Straßburg, 1624, S. 107. In: Deutsches Textarchiv <https://www.deutschestextarchiv.de/opitz_poemata_1624/127>, abgerufen am 17.06.2024.
Alle Inhalte dieser Seite unterstehen, soweit nicht anders gekennzeichnet, einer
Creative-Commons-Lizenz.
Die Rechte an den angezeigten Bilddigitalisaten, soweit nicht anders gekennzeichnet, liegen bei den besitzenden Bibliotheken.
Weitere Informationen finden Sie in den DTA-Nutzungsbedingungen.
Insbesondere im Hinblick auf die §§ 86a StGB und 130 StGB wird festgestellt, dass die auf
diesen Seiten abgebildeten Inhalte weder in irgendeiner Form propagandistischen Zwecken
dienen, oder Werbung für verbotene Organisationen oder Vereinigungen darstellen, oder
nationalsozialistische Verbrechen leugnen oder verharmlosen, noch zum Zwecke der
Herabwürdigung der Menschenwürde gezeigt werden.
Die auf diesen Seiten abgebildeten Inhalte (in Wort und Bild) dienen im Sinne des
§ 86 StGB Abs. 3 ausschließlich historischen, sozial- oder kulturwissenschaftlichen
Forschungszwecken. Ihre Veröffentlichung erfolgt in der Absicht, Wissen zur Anregung
der intellektuellen Selbstständigkeit und Verantwortungsbereitschaft des Staatsbürgers zu
vermitteln und damit der Förderung seiner Mündigkeit zu dienen.
Zitierempfehlung: Deutsches Textarchiv. Grundlage für ein Referenzkorpus der neuhochdeutschen Sprache. Herausgegeben von der Berlin-Brandenburgischen Akademie der Wissenschaften, Berlin 2024. URL: https://www.deutschestextarchiv.de/.